Witam serdecznie,

Długo czekałam na rezultaty. Dopiero teraz dostrzegam zmiany. To, co zrobiłam do tej pory w moim ogródku, czasami nieporadnie, w końcu pomału zaczyna mi się odwdzięczać. Robi się przyjemnie wokół mojego domku. Czyżbym naprawdę poczuła się jak u siebie? Tutaj już zostanę? W każdym razie czuję się dobrze. Lepiej. To jednak prawda, że praca w ogrodzie nie tylko odpręża, ale sprawia, że człowiek chce się uśmiechać. Jeszcze wiele przede mną, ale jak to się mówi: „pierwsze koty za płoty”.
Wieczorami siadamy w trójkę na kocyku, na schodach. Jemy jabłka, bagietki, chlebek… Sąsiedzi patrzą na nas, ale co tam.
Jagoda jest już większa i można więcej zdziałać w pracach ogrodowych. Co prawda mam 2 razy więcej do zrobienia, bo Małe Rączki również mi pomagają: przekopują, robią dziury, wyrywają chwasty i kwiatki przy okazji… Ale i tak się cieszę. Do tego mój mały Pierwszoklasista czasami pomoże… Lubię patrzeć na nich, kiedy razem są czymś pochłonięci. Jagoda słucha swojego brata i próbuje go naśladować. Takie chwile warto zapamiętać, tym bardziej, że nie trwają długo.

Na tę hortensję czekałam rok:) W końcu dostałam ją na imieniny. Jest piękna, chciałabym, żeby przyjęła sie w moim ogródku.

A tak poza tym, to jestem hodowcą roślin, ogrodnikiem. Pani w szkole pytała się o zawody rodziców. W przedszkolu byłam gospodynią domową, teraz awansowałam w oczach syna:) Mój zawód jest daleki od tego, co stwierdził. Ciekawe, kiedy wpadnie na właściwy trop? Inaczej, kiedy zapamięta:)

Pozdrawiam
Lena